Η ζήλεια και ο φθόνος στη συγκρότηση της επιθυμίας

Σε μία εποχή κρίσης των θεσμών και αποδυνάμωσης των δομών ψυχικής υγείας, οι οποίες μέχρι τώρα λειτουργούσαν σαν μία δυνητική απάντηση στο κοινωνικό αδιέξοδο, αποτελεί κοινή διαπίστωση ότι επιδεινώνονται οι συναντήσεις με το πραγματικό και οι συνεπαγόμενες κλινικές επιπτώσεις Υπό αυτές τις συνθήκες τα υποκείμενα αναγκάζονται να απαντούν είτε προτάσσοντας αυτοσχέδιους αμυντικούς μηχανισμούς, είτε προσφεύγοντας σε ιδιόμορφες επεξεργασίες προς αντιμετώπιση του επείγοντος, ανεξάρτητα και πέρα από το όποιο θεσμικό πλαίσιο. Ειδικά σε ό, τι αφορά τα ψυχωτικά υποκείμενα, η ψυχαναλυτική κλινική των ψυχώσεων με το να τα αναγνωρίζει εκ προοιμίου ως ομιλ-όντα, ενεργοποιεί τη «διαθεσιμότητα και την κινητικότητα» της ίδιας της σημαίνουσας αλυσίδας. Με τον τρόπο αυτό κατευνάζεται ο αδηφάγος χαρακτήρας τής απόλαυσης, από την οποία κατακλύζονται, εφόσον αυτή λειτουργεί ως «αντίδοτο» στο έλλειμμα της πατρικής μεταφοράς προσφέροντας παράλληλα άσυλο στην αποδιοργάνωση και την εκφορά του παραληρήματος.