Λειτουργία και Πεδίο της Γλώσσας και της Ομιλίας στην Ψυχανάλυση

«Είτε θέλει να είναι παράγοντας ίασης, εκπαίδευσης ή ανίχνευσης η ψυχανάλυση έχει ένα μόνο μέσο: το λόγο του ασθενούς […]. Ακόμη και αν δεν μεταδίδει τίποτα, ο αρθρωμένος λόγος αντιπροσωπεύει την ύπαρξη της επικοινωνίας. Ακόμη και αν αρνείται το πρόδηλο, διαβεβαιώνει ότι το ομιλείν συνιστά την αλήθεια, ακόμη κι αν σκοπεύει να εξαπατά, υπολογίζει την πίστη της μαρτυρίας […]. Η ανάληψη της ιστορίας του από το υποκείμενο, στον βαθμό που έχει συγκροτηθεί από την ομιλία που απευθύνεται στον άλλο, αποτελεί τη βάση της μεθόδου στην οποία ο Φρόυντ, δίνει το όνομα της ψυχανάλυσης […].
Αυτό που μαθαίνουμε στο υποκείμενο να αναγνωρίζει ως το ασυνείδητο του είναι η ιστορία του […]. Αν η ψυχανάλυση μπορεί να γίνει επιστήμη, διότι δεν είναι ακόμη, οφείλουμε να βρούμε το νόημα της εμπειρίας της […]. Ότι το σύμπτωμα ανάγεται εξ’ ολοκλήρου σε μια γλωσσική ανάλυση επειδή είναι το ίδιο δομημένο σαν γλώσσα, επειδή είναι γλώσσα που ο λόγος τον οποίο φέρει πρέπει να απελευθερωθεί […].
Η ανακάλυψη του Φρόυντ είναι η ανακάλυψη του πεδίου των επιπτώσεων, στη φύση του ανθρώπου, των σχέσεών του με τη συμβολική τάξη και η αναγωγή του νοήματός τους στις πιο ριζικές βαθμίδες της συμβολοποίησης στο είναι […]. Ο άνθρωπος μιλά επειδή το σύμβολο τον κατέστησε άνθρωπο».
Ζακ Λακάν, Λειτουργία και πεδίο της ομιλίας και της γλώσσας στην ψυχανάλυση
O Λακάν με το Λόγο της Ρώμης επιστρέφει σε αυτό που ο Φρόυντ ανακάλυψε: Το ασυνείδητο. Επιμένει στην φροϋδική μεθοδολογία και τον ακολουθεί. Η Ερμηνεία των ονείρων, το Ευφυολόγημα και η σχέση του με το ασυνείδητο και η Ψυχοπαθολογία της καθημερινής ζωής είναι έργα μνημειώδη καθώς σ’ αυτά αναδεικνύεται ότι κάτι στον άνθρωπο μιλάει. Κάτι που έχει τη δική του γλώσσα. Κάτι που ακολουθεί την δομή και τους μηχανισμούς της γλώσσας. Ο άνθρωπος έχει πλέον την ευκαιρία να μάθει, να βρει το δικό του λόγο, την υποκειμενικότητά του. Αρκεί κάποιος να είναι σε θέση να ακούσει το υποκείμενο. Να το ακούει ως το τέλος της διαδρομής.
Βιβλιογραφία:1)Λακάν, Ζ. (2005). Λειτουργία και πεδίο της ομιλίας και της γλώσσας στην ψυχανάλυση, Αθήνα, Εκκρεμές. 2)Freud, S. (2016). Ψυχοπαθολογία της καθημερινής ζωής, Αθήνα, Πλέθρον. 3)Freud, S. (2018). Η ερμηνεία των ονείρων, Αθήνα, Πλέθρον. 4)Freud, S. (2010). Το εγώ και το αυτό, Αθήνα, Πλέθρον. 5)Freud, S. (2009). Το ευφυολόγημα και η σχέση του με το ασυνείδητο, Αθήνα, Πλέθρον. 6)Freud, S. (2008). Περατή και μη περατή ανάλυση, Αθήνα, Πλέθρον. 7)Levi – Strauss, C. (2010). Δομική ανθρωπολογία, Αθήνα, Κέδρος. 8)Levi – Strauss, C. (1977). Άγρια σκέψη, Αθήνα, Παπαζήσης.