Κλινική των ψυχώσεων – Σεμινάριο ΙΙΙ : Οι ψυχώσεις (σε συνεργασία με τον Ψυχιατρικό Τομέα του ΓΝΝΘΑ «Η Σωτηρία»)
Η ψυχανάλυση ως πρακτική συνδέεται άμεσα με τη ρητορική του του οποίου οι συνέπειες υπολανθάνουν, τόσο στην καθημερινότητά μας, όσο και στα κλινικά με τα οποία ερχόμαστε αντιμέτωποι. Οι εφαρμογές της ψυχανάλυσης, όπως και οι ανατροπές που εισάγει ο αναλυτικός λόγος, γίνεται συχνά αντικείμενο κριτικής αμφισβήτησης ή διερεύνησης πέρα από τα ίδια τα στεγανά των ψυχαναλυτικών κύκλων.
Σε μία εποχή κρίσης των θεσμών και αποδυνάμωσης των δομών ψυχικής υγείας, οι οποίες μέχρι τώρα λειτουργούσαν σαν μία δυνητική απάντηση στο κοινωνικό αδιέξοδο, αποτελεί κοινή διαπίστωση ότι επιδεινώνονται οι συναντήσεις με το πραγματικό και οι συνεπαγόμενες κλινικές επιπτώσεις Υπό αυτές τις συνθήκες τα υποκείμενα αναγκάζονται να απαντούν είτε προτάσσοντας αυτοσχέδιους αμυντικούς μηχανισμούς, είτε προσφεύγοντας σε ιδιόμορφες επεξεργασίες προς αντιμετώπιση του επείγοντος, ανεξάρτητα και πέρα από το όποιο θεσμικό πλαίσιο. Ειδικά σε ό, τι αφορά τα ψυχωτικά υποκείμενα, η ψυχαναλυτική κλινική των ψυχώσεων με το να τα αναγνωρίζει εκ προοιμίου ως ομιλ-όντα, ενεργοποιεί τη «διαθεσιμότητα και την κινητικότητα» της ίδιας της σημαίνουσας αλυσίδας. Με τον τρόπο αυτό κατευνάζεται ο αδηφάγος χαρακτήρας τής απόλαυσης, από την οποία κατακλύζονται, εφόσον αυτή λειτουργεί ως «αντίδοτο» στο έλλειμμα της πατρικής μεταφοράς προσφέροντας παράλληλα άσυλο στην αποδιοργάνωση και την εκφορά του παραληρήματος.
Ποια είναι τα μέσα τα οποία διαθέτει ο κλινικός στην απόπειρά του να αποδεχθεί και να αποκρυπτογραφήσει τον αινιγματικό χαρακτήρα της ψύχωσης χωρίς να καταφύγει στην τυποποιημένη προσέγγιση μίας εκ προοιμίου κατανόησης ή μίας προκατασκευασμένης διάγνωσης και ερμηνείας των ψυχωσικών εκδηλώσεων; Είναι δυνατή μία άλλου είδους αγωγή του ερωτήματος που σχετίζεται με το αδιέξοδο του ψυχωτικού υποκειμένου
Εισηγητές
-
Ευαγγελία Κομματά
-
Στέλιος Μωριάτης
-
Διονύσης Μπράτης
