Κλινική των ψυχώσεων – Σεμινάριο ΙΙΙ : Οι ψυχώσεις (σε συνεργασία με τον Ψυχιατρικό Τομέα του ΓΝΝΘΑ «Η Σωτηρία»)
Η ψυχανάλυση ως πρακτική συνδέεται άμεσα με τη ρητορική του ασυνειδήτου, του οποίου οι συνέπειες υπολανθάνουν τόσο στην καθημερινότητά μας όσο και στα κλινικά φαινόμενα, με τα οποία ερχόμαστε αντιμέτωποι. Οι εφαρμογές της ψυχανάλυσης όπως και οι ανατροπές που εισάγει ο αναλυτικός λόγος γίνονται συχνά αντικείμενο κριτικής αμφισβήτησης ή και περαιτέρω διερεύνησης πέρα από τα ίδια τα στεγανά των ψυχαναλυτικών κύκλων.
Σε μια εποχή κρίσης των θεσμών και αποδυνάμωσης των δομών ψυχικής υγείας, οι οποίες λειτουργούσαν μέχρι τώρα σαν μια πιθανή απάντηση στο κοινωνικό αδιέξοδο, αποτελεί κοινή διαπίστωση ότι επιδεινώνονται οι συναντήσεις με το πραγματικό και οι κλινικές επιπτώσεις του. Υπ’ αυτές τις συνθήκες τα υποκείμενα αναγκάζονται να απαντούν,είτε προτάσσοντας αυτοσχέδιους αμυντικούς μηχανισμούς, είτε προσφεύγοντας σε ιδιόμορφες επεξεργασίες προς αντιμετώπιση του επείγοντος, ανεξάρτητα και πέρα από το όποιο θεσμικό πλαίσιο. Ειδικά σε ό,τι αφορά τα ψυχωτικά υποκείμενα, η ψυχαναλυτική κλινική των ψυχώσεων, με το να τα αναγνωρίζει εκ προοιμίου ως ομιλ-όντα, ενεργοποιεί τη «διαθεσιμότητα και την κινητικότητα» της ίδιας της σημαίνουσας αλυσίδας. Με τον τρόπο αυτό κατευνάζεται ο αδηφάγος χαρακτήρας της απόλαυσης, από την οποία κατακλύζονται, εφόσον αυτή λειτουργεί ως αντίδοτο στο έλλειμμα της πατρικής μεταφοράς, προσφέροντας παράλληλα άσυλο στην αποδιοργάνωση και την εκφορά του παραληρήματος.
Ποια είναι τα μέσα τα οποία διαθέτει ο κλινικός στην απόπειρά του να αποδεχθεί και να αποκρυπτογραφήσει τον αινιγματικό χαρακτήρα της ψύχωσης χωρίς να καταφύγει στην τυποποιημένη προσέγγιση μιας εκ προοιμίου κατανόησης ή και προκατασκευασμένης διάγνωσης και ερμηνείας των ψυχικών εκδηλώσεων ; Είναι δυνατή μια άλλου είδους αγωγή του ερωτήματος που σχετίζεται με το αδιέξοδο του ψυχωτικού υποκειμένου;
Εισηγητές
-
Ευαγγελία Κομματά
-
Στέλιος Μωριάτης
-
Διονύσης Μπράτης
